Juan José Nieto Gil

Juan José Nieto Gil

Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1804 Sibarco
Data i miejsce śmierci	16 lipca 1866 Cartagena de Indias
Prezydent Konfederacji Granady
Okres	od 25 stycznia 1861 do 18 lipca 1861
Poprzednik	José Vicente Concha
Następca	Jorge Holguín
Multimedia w Wikimedia Commons

Juan José Nieto Gil (ur. 24 czerwca 1804 w Sibarco, zm. 16 lipca 1866 w Cartagena de Indias) – kolumbijski polityk, pisarz i wojskowy, drugi prezydent Konfederacji Granady od 25 stycznia do 18 lipca 1861, zwolennik abolicjonizmu.

Życiorys

Urodzony 24 czerwca 1804 r.^[1] w Sibarco w stanie Atlántico, w rodzinie pochodzenia afrykańskiego^[2] jako syn Tomása Nieto i Benicii Gil, związanych z fabryką knotów do świec. Początkowo mieszkał z rodziną w Baranoa, ale w 1811 r. przeniósł się wraz z nimi do Cartagena de Indias^[3]. Do 14. roku życia był niepiśmienny, czytać nauczył się samodzielnie^[1]. W młodości pracował jako sprzedawca w sklepie kanaryjskiego kupca José Palacio y Ponce de León, na którego właścicielu zrobił tak dobre wrażenie swoim intelektem, że otrzymał dostęp do biblioteki pracodawcy^[3], a w 1827 r.^[1] ożenił się z jego córką Maríą Margaritą, co umożliwiło mu znaczny awans społeczny^[3], a po śmierci teścia odziedziczył jego majątek^[1]. Po śmierci żony w 1834 r. ożenił się ponownie, z Teresą Cavero y Leguina, córką zamożnego i wpływowego wojskowego Ignacio Cavero.

W 1839 r. został wybrany deputowanym do rady prowincji Cartageny. W 1840 r. brał udział w wojnie naczelników u boku gen. Francisco Carmony, za co więziono go w Tescua, a potem w Bocachica i Chagres. Po uwolnieniu wyjechał do Kingston na Jamajce i mieszkał tam pięć lat^[4]. Wydał liczne powieści, z których najważniejszą uważano Ingermina o la hija de Calamar (1845 r.) – pierwszą kolumbijską powieść. Po powrocie do Kolumbii w 1847 r. napisał sztukę teatralną El hijo de sí propio^[1].

W 1847 r. wrócił do kraju i zamieszkał w Cartagenie, a dwa lata później założył gazetę La Democracia. W okresie od 29 sierpnia do 16 września 1849 r. pełnił obowiązki gubernatora prowincji Cartagena, zastępując chorego Jose Marię Obando^[4]. W 1850 r. został wybrany na dwuletnią kadencję posła, następnie od 22 lipca 1851 r. sprawował funkcję gubernatora i to na tym stanowisku podjął decyzję o wydaleniu biskupa Pedro Antonio Torre^[3]. Po głosowaniu powszechnym 1 stycznia 1854 r. został wybrany na dwuletnią kadencję gubernatora^[4]. 17 kwietnia 1854 r. wsparł pucz gen. José Maríi Melo^[3]. W listopadzie kolejnego roku^[4] wprowadził w życie konstytucję departamentu Bolívar^[3].

W 1859 r. wypowiedział posłuszeństwo konserwatywnemu gubernatorowi Juanowi Antonio Calvo i przejął władzę w regionie, a rada prowincji proklamowała go generałem i prezydentem^[4]. W czasie wojny domowej^[2], 3 lipca 1860 r., w porozumieniu z gen. Tomásem Cipriano de Mosquerą, proklamował secesję departamentu Bolívar od Konfederacji Granady^[3]. 21 listopada wyruszył do departamentu Magdalena, gdzie pokonał gen. Julio Arboledę^[4]. Prezydentem Suwerennego Państwa Boliwariańskiego był do 1865 roku^[3].

25 stycznia 1861 r. został proklamowany prezydentem Konfederacji Granady i był nim do 18 lipca^[2], gdy przekazał władzę Mosquerze^[4]. Nieto był prezydentem jako pierwsza osoba pochodzenia afrykańskiego w historii tego kraju^[3]. Ponownie został wybrany prezydentem stanu na czteroletnią kadencję, którą rozpoczął 12 stycznia 1862 roku. W tym samym roku wprowadził kodeks cywilny, a w następnym doprowadził do przyjęcia kolejnej stanowej konstytucji^[4].

W listopadzie 1863 r. wybuchła przeciw niemu w Cartagenie, Barranquilli, Momil, San Antero, Purisima i Usiacurí rewolta mosqueristy Antonio Gonzáleza Carazo, która jednak została stłumiona przez Manuela Cordobésa. Dwa dni przed nadzwyczajną sesją zgromadzenia stanowego Nieto podał się do dymisji^[4].

Prowadził korespondencję z gen. Francisco de Paula Santanderem, z którym był zaprzyjaźniony^[3].

Zmarł 16 lipca 1866 roku^[1] w Cartagena de Indias^[3]. Po śmierci jego afrykańskie pochodzenie ukrywano, m.in. jego portret odesłano do Paryża, by autor zmienił odcień skóry na jaśniejszy^[2], jednak w galerii portretów byłych prezydentów został on umieszczony dopiero w 2018 roku^[5].

Prace

• Derechos y deberes del hombre en sociedad (1834 r.)^[1]
• Geografía histórica, estadística y local de la Provincia de Cartagena (1839 r.)^[2]
• Ingermina o la hija de Calamar^[1]
• Los moriscos (powieść, 1845 r.)^[1]
• El hijo de sí propio (sztuka teatralna, 1847 r.)
• Rosina o la Prisión del Castillo de Chagres (powieść, 1850 r.)^[1]

Przypisy