H.R. Haldeman

Harry Robbins Haldeman

Data i miejsce urodzenia	27 października 1926 Los Angeles
Data i miejsce śmierci	12 listopada 1993 Santa Barbara
szef personelu Białego Domu
Okres	od 1969 do 1973
Przynależność polityczna	Partia Republikańska
Poprzednik	James R. Jones
Następca	Alexander Haig
Multimedia w Wikimedia Commons

Harry Robbins Haldeman (ur. 27 października 1926 w Los Angeles, zm. 12 listopada 1993 w Santa Barbara) – amerykański polityk, szef personelu Białego Domu (1969–1973), znany z udziału w aferze Watergate.

Życiorys

Jego ojciec był dostawcą sprzętu hydraulicznego, grzewczego i klimatyzacji oraz zwolennikiem Partii Republikańskiej. W młodości Haldeman był zaangażowany w ruch skautów. Podczas drugiej wojny światowej służył jako rezerwista w marynarce wojennej^[1].

W 1948 ukończył zarządzanie na Uniwersytecie Kalifornijskim, później pracował w agencji reklamowej, w której był referentem rachunków, a od 1959 wiceprezesem biura firmy w Los Angeles^[2].

Był zaangażowany w wiele kampanii Richarda Nixona, m.in. podczas wyborów na gubernatora Kalifornii w 1962 i wyborów prezydenckich w 1968^[2]. Uważano go za twórcę odświeżonego wizerunku i innowacyjnej strategii Nixona w zwycięskiej kampanii w 1968^[1]. Po objęciu urzędu przez Nixona w 1969 został szefem personelu Białego Domu, decydując o dostępie do prezydenta i zarządzając Białym Domem w sposób, który przyniósł mu przydomek „Żelaznego Kanclerza”^[2].

Po włamaniu do siedziby Partii Demokratycznej 17 czerwca 1972 uczestniczył w próbach zatuszowania tej sprawy i stosowaniu innych „nieczystych zagrywek” podczas kampanii prezydenckiej w 1972^[2]. Po wybuchu afery Watergate śledczy domagali się udostępnienia taśm z nagraniami rozmów prowadzonych przez Nixona w Gabinecie Owalnym. Biały Dom udostępnił niechętnie część z nich. Na jednej z taśm odkryto tajemniczą 18,5-minutową przerwę. Gdy Sąd Najwyższy nakazał udostępnienie śledczym całości nagrań, okazało się, że chodziło o nagranie rozmowy prezydenta z Haldemanem. Rozmowa ta stanowiła rozstrzygający dowód, że prezydent Nixon osobiście uczestniczył w próbach tuszowania afery^[1].

30 kwietnia 1973^[1] Haldeman zrezygnował z funkcji i powrócił do Kalifornii. W 1975 został uznany za winnego spisku, krzywoprzysięstwa i utrudniania postępowania sądowego w związku ze swoją rolą w aferze i skazany na karę od 2,5 do 8 lat więzienia, z których faktycznie odsiedział 18 miesięcy. Zwolniono go w 1978^[2].

Po wyjściu z więzienia opublikował autobiografię The Ends of Power (1978). Zajął się działalnością biznesową w branży nieruchomości i restauracyjnej^[2]. Zmarł na raka w wieku 67 lat. Miał żonę i czwórkę dzieci^[1].

Przypisy