Camillo Perini
 Camillo Perini przed 1935 | |||
 pułkownik pilot | |||
| Data i miejsce urodzenia | 18 czerwca 1887 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 sierpnia 1942 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1908–1929 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Formacja | |||
| Jednostki | 7 eskadra myśliwska | ||
| Stanowiska | dowódca pułku | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
          | |||
| |||
Camillo Perini (ur. 18 czerwca 1887 w Puli, zm. 27 sierpnia 1942 w Viterbo) – lotnik wojskowy narodowości włoskiej, pułkownik pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Camillo Perini urodził się w Puli (należącej wówczas do Austro-Węgier), jako obywatel Austro-Węgier narodowości włoskiej[1]. W 1908 roku, po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Artylerii w Wiedniu, rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii[1]. Został wcielony do Pułku Armat Polowych Nr 8 w Gorycji[2]. 8 lipca 1912 roku ukończył kurs pilotażu w Wiener Neustadt i został przydzielony do c. i k. lotnictwa[1]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W 1913 roku otrzymał tytuł pilota polowego (niem. Feldpilot). Służąc w c. i k. lotnictwie pozostawał oficerem nadetatowym FKR 8[3]. W czasie I wojny światowej służył początkowo w eskadrze Flik 8 (Fliegerkompagnie) na froncie rosyjskim i serbskim, a od 1 maja 1915 roku w eskadrze Flik 4 na froncie włoskim[1]. Dowodził następnie kilkoma eskadrami, między innymi Flik 11 i Flik 66D. Od 5 grudnia 1915 roku do 1 października 1917 roku służył na froncie rosyjskim, a następnie do 30 października 1918 roku na froncie włoskim[1]. Od 1916 roku jego oddziałem macierzystym był Pułk Artylerii Polowej Nr 28[4]. W czasie służby w c. i k. armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej: podporucznika (1 września 1908)[5], porucznika (1 maja 1913)[6] i kapitana (1 listopada 1915)[7]. Z uwagi na przegraną Austro-Węgier i ich rozpad, za namową polskich towarzyszy służby na początku listopada 1918 roku wyemigrował do odradzającej się Polski (Pula po I wojnie światowej została zajęta przez Włochy).
15 listopada 1918 roku wstąpił do polskiego lotnictwa i został przydzielony do III eskadry lotniczej przemianowanej następnie na 7 eskadrę myśliwską. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej a następnie dowodził III i II Grupą Lotniczą. W kwietniu 1920 roku został mianowany szefem lotnictwa przy Ścisłym Sztabie Naczelnego Wodza. W kolejnych latach piastował stanowiska szefa lotnictwa 3 i 6 Armii. 30 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w wojskach lotniczych, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[8].
W 1921 był organizatorem i pierwszym dowódcą 1 pułku lotniczego, a następnie dowodził 3 pułkiem lotniczym (od kwietnia 1922)[1]. 31 marca 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[9]. Z dniem 1 marca 1925 roku został przeniesiony do 6 pułku lotniczego we Lwowie na stanowisko dowódcy pułku[10]. Z dniem 1 lutego 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska, oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI i skierowany na dwumiesięczny urlop, a z dniem 31 marca tego roku przeniesiony w stan spoczynku[11].
Pozostał w Warszawie, gdzie był pracownikiem referatu szybownictwa Zarządu Głównego Aeroklubu RP. Zajmował się też publicystyką, pisząc prace i artykuły dotyczące lotnictwa wojskowego[1].
We wrześniu 1939 roku wyjechał do Włoch, gdzie organizował ewakuację polskich żołnierzy do Francji. Aresztowany przez włoską policję w 1940 roku przebywał w areszcie domowym w Montefiascone.
Zmarł w 27 sierpnia 1942 roku w szpitalu, w Viterbo, w wyniku ostrego zapalenia wyrostka[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8072
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (24 marca 1929)[12]
- Polowa Odznaka Pilota nr 2 (11 listopada 1928)[13]
- Order Orła Białego (Serbia)
- Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)[14]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)[14]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[14]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[14]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry)[2]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)[3]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Andrzej Olejko: Porca Madonna, kde je moja diabol? [w:] „Militaria XX wieku” nr 5/2008(26), s. 4–13.
- ↑ a b Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1909 ↓, s. 881.
- ↑ a b Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 795.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917 ↓, s. 939, 1180.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1909 ↓, s. 842.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 759.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1916 ↓, s. 642.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 13 października 1920 roku, s. 993.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 166.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 10 kwietnia 1925 roku, s. 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 70, 83.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 435 „za loty bojowe nad nieprzyjacielem czasie wojny 1918–1920”.
- ↑ a b c d Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1166.
Bibliografia
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1909. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1909.
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Butkiewicz, Jerzy, Z kabiny obserwatora – Camillo Perini, [w:] Lotnictwo z szachownicą, nr 11, ISSN 1643-5702.
- Martin DM.D. O'Connor Martin DM.D., Air Aces of the Austro-Hungarian Empire 1914–1918, Mountain View: Flying Machines Press, 1994, ISBN 0-9637110-1-6, OCLC 635324511 .
- Andrzej Olejko, Porca Madonna, kde je moja diabol? [w:] „Militaria XX wieku” nr 5/2008(26).
Linki zewnętrzne
- Camillo Perini: Potęga broni lotniczej (1932) w bibliotece Polona
Kontrola autorytatywna (osoba):
