|
Data i miejsce urodzenia | 29 sierpnia 1999 Otepää |
Klub | Otepää SK |
Wzrost | 168 cm[1] |
Reprezentacja | Estonia |
Debiut w PŚ | 10 grudnia 2017 w Titisee-Neustadt (50. miejsce) |
Pierwsze punkty w PŚ | 25 listopada 2018 w Ruce (19. miejsce) |
Rekord życiowy | 228,0 m na Letalnicy w Planicy (22 marca 2019)[2][1] |
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Strona internetowa |
Artti Aigro (ur. 29 sierpnia 1999 w Otepää[1]) – estoński skoczek narciarski. Olimpijczyk (2018 oraz 2022). Uczestnik mistrzostw świata seniorów (2017, 2019, 2021 i 2023), mistrzostw świata w lotach narciarskich (2020, 2022 i 2024) oraz mistrzostw świata juniorów (2018 i 2019), a także zimowych igrzysk olimpijskich młodzieży (2016) i zimowego olimpijskiego festiwalu młodzieży Europy (2015). Rekordzista Estonii w długości skoku narciarskiego mężczyzn i wielokrotny medalista mistrzostw kraju.
Przebieg kariery
Początki
Skoki narciarskie zaczął trenować w wieku 4 lat za namową swojego ojca, Kaleva, który również uprawiał tę dyscyplinę sportu[3]. Początkowo trenował również kombinację norweską – w dyscyplinie tej zdobywał medale mistrzostw Estonii w kategoriach juniorskich[4].
W sierpniu 2013 zadebiutował w cyklu FIS Cup, zajmując 36. i 40. pozycję w konkursach w Kuopio[5]. Pierwsze punkty tego cyklu zdobył w tym samym miejscu rok później, zajmując 19. i 26. pozycję. W zawodach rangi Pucharu Kontynentalnego pierwsze punkty zdobył w swoim debiucie – 16 sierpnia 2014 w Kuopio, w ramach Letniego Pucharu Kontynentalnego, zajął 30. pozycję. Na Zimowym Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy 2015 wystąpił zarówno w konkursach skoków narciarskich, w których zajął 34. miejsce indywidualnie[6], jak i w zawodach w kombinacji norweskiej, w których był 36. indywidualnie (Gundersen HS108/5 km) i 10. w drużynie[7].
W lutym 2016 zajął 16. pozycję w konkursie indywidualnym skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Młodzieży 2016[8].
Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017 w Lahti, na których odpadł w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych (na skoczni normalnej do awansu do konkursu głównego zabrakło mu 2,2 punktu, a na obiekcie dużym 4,6 punktu)[9].
Sezon 2017/2018
9 września 2017, w swoim debiutanckim starcie w Letnim Grand Prix zajął 29. pozycję w pierwszym konkursie w Czajkowskim, zdobywając 2 punkty do klasyfikacji generalnej tego cyklu. 1 października 2017 po raz pierwszy uplasował się w czołowej dziesiątce zawodów Pucharu Kontynentalnego – w ramach letniej edycji tego cyklu zajął 6. lokatę w Klingenthal[10].
17 listopada 2017 w Wiśle po raz pierwszy przystąpił do zmagań w Pucharze Świata, odpadając w kwalifikacjach. 10 grudnia 2017 zadebiutował w konkursie głównym cyklu, zajmując 50. miejsce w Titisee-Neustadt. Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2018 zajął 26. lokatę indywidualnie. Wziął udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018 – na skoczni normalnej odpadł w kwalifikacjach, a na większym obiekcie zajął 48. pozycję[10].
Sezon 2018/2019
25 listopada 2018 zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Świata, zajmując 19. miejsce w zawodach w Ruce[11]. W kolejnych tygodniach, przygotowując się do ostatnich w karierze mistrzostw świata juniorów, zdecydował się jednak brać udział w rywalizacji w Pucharze Kontynentalnym[12] – na przełomie 2018 i 2019 w sumie czterokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce zawodów tej rangi, najlepszy rezultat uzyskując w Ruce, gdzie 15 grudnia 2018 był piąty. W rozgrywanym 24 stycznia konkursie indywidualnym Mistrzostw Świata Juniorów 2019 zajął 9. pozycję[11]. Kilka dni po tej imprezie doznał kontuzji podczas treningu na sali gimnastycznej[13].
Do rywalizacji międzynarodowej powrócił po blisko miesięcznej przerwie podczas seniorskich Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019, gdzie odpadł w kwalifikacjach na skoczni dużej i zajął 49. lokatę na obiekcie normalnym. W kolejnych tygodniach kilkukrotnie odpadał w kwalifikacjach do zawodów Pucharu Świata[11]. 22 marca 2019, występując jako przedskoczek w zawodach w Planicy, skokiem na odległość 228 metrów ustanowił nowy rekord Estonii w długości skoku narciarskiego mężczyzn, o 15 metrów poprawiając rezultat Kaarela Nurmsalu[14].
Sezon 2019/2020
Latem 2019 punktował jedynie w FIS Cupie. Lepsze wyniki uzyskiwał w sezonie zimowym 2019/2020, gdy w zawodach Pucharu Świata punkty zdobył dwukrotnie – w pierwszym konkursie w Sapporo był 25., a w pierwszym konkursie w Bad Mitterndorf 26. Ponadto jeszcze pięć razy wystąpił w konkursie głównym[15].
Sezon 2020/2021
Latem 2020 rozpoczął współpracę z reprezentacją Finlandii[16]. Sezon zimowy 2020/2021 rozpoczął od trzech kolejnych konkursów Pucharu Świata, w których zdobywał punkty. Podczas pierwszych zawodów w Ruce poprawił swój najlepszy wynik w zawodach tej rangi, zajmując 14. lokatę, a dzień później po pierwszej serii zmagań był 5., jednak słabszy drugi skok sprawił, że ostatecznie zajął 30. miejsce. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020, na których zajął 25. pozycję w konkursie indywidualnym. W dalszej części sezonu w Pucharze Świata najwyżej sklasyfikowany był na 20. lokacie, w rozgrywanych w styczniu 2021 zawodach w Willingen. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. Zawody indywidualne na skoczni normalnej ukończył na 41. miejscu, a na skoczni dużej na 25. pozycji[17].
Sezon 2021/2022
We wrześniu 2021 zajął 3. miejsce w zawodach Letniego Pucharu Kontynentalnego w Bischofshofen, po raz pierwszy w karierze stając na podium zawodów tej rangi. W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata regularnie startował w zawodach, a punkty cyklu zdobył czterokrotnie. Najwyżej klasyfikowany był na 18. pozycji, w rozgrywanych w listopadzie 2021 zawodach w Ruce. Wystartował na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022, na których zajął 34. miejsce na skoczni normalnej oraz 30. na dużej. Wystąpił również na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, gdzie zajął 19. lokatę indywidualnie[18].
Sezon 2022/2023
Trzykrotnie zdobywał punkty w zawodach Letniego Grand Prix 2022. Najwyżej klasyfikowany był na 13. miejscu, które zajął w lipcowych zawodach w Wiśle. W sezonie 2022/2023 Pucharu Świata siedem razy kończył zawody indywidualne w pierwszej trzydziestce. W najlepszym występie, w marcu 2023 w Lahti, zajął 22. lokatę. W lutym w ramach PŚ wystąpił w konkursie duetów w Lake Placid, w którym wraz z Kevinem Maltsevem zajął 10. miejsce. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023 był 31. na skoczni normalnej, a na dużej zajął 25. pozycję[19].
Mistrzostwa Estonii
Jest wielokrotnym medalistą mistrzostw Estonii. W kategorii seniorskiej po raz pierwszy na podium stanął jako dwunastolatek, zdobywając złoty medal w konkursie drużynowym Letnich Mistrzostw Estonii 2011. Pierwszy indywidualny medal zdobył rok później dzięki zajęciu 2. pozycji, a pierwsze zwycięstwo w tej konkurencji odniósł zimą 2017. Według stanu po zakończeniu sezonu 2022/2023 indywidualnie zdobył 5 złotych, 2 srebrne i 1 brązowy medal, a w drużynie – 8 złotych, 2 srebrne i 2 brązowe[4].
Indywidualnie
Starty A. Aigro na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
NQ | 10 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-98 | HS-109 | indywid. | 81,5 m | 80,0 pkt | Nie zakwalifikował się. |
48. | 17 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | indywid. | 107,0 m | – | 79,4 pkt | 206,3 pkt | Kamil Stoch |
34. | 6 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-95 | HS-106 | indywid. | 97,0 m | – | 116,7 pkt | 158,3 pkt | Ryōyū Kobayashi |
30. | 12 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | indywid. | 130,0 m | 127,5 m | 239,3 pkt | 56,8 pkt | Marius Lindvik |
Indywidualnie
Starty A. Aigro na mistrzostwach świata – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
NQ | 25 lutego | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | HS-100 | indywid. | 83,0 m | 97,2 pkt | Nie zakwalifikował się. |
NQ | 2 marca | 2017 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | indywid. | 102,0 m | 78,2 pkt | Nie zakwalifikował się. |
NQ | 22 lutego | 2019 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | indywid. | 107,5 m | 88,1 pkt | Nie zakwalifikował się. |
49. | 1 marca | 2019 | Seefeld | Toni-Seelos-Olympiaschanze | K-99 | HS-109 | indywid. | 83,0 m | – | 66,5 pkt | 151,8 pkt | Dawid Kubacki |
41. | 27 lutego | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | indywid. | 92,5 m | – | 104,9 pkt | 163,9 pkt | Piotr Żyła |
25. | 5 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | indywid. | 131,0 m | 120,0 m | 211,2 pkt | 65,3 pkt | Stefan Kraft |
31. | 25 lutego | 2023 | Planica | Srednja skakalnica | K-95 | HS-102 | indywid. | 93,0 m | – | 116,1 pkt | 145,7 pkt | Piotr Żyła |
25. | 3 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | indywid. | 125,5 m | 126,5 m | 238,5 pkt | 49,0 pkt | Timi Zajc |
Indywidualnie
Starty A. Aigro na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
25. | 11–12 grudnia | 2020 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | indywid. | 200,5 m | 196,5 m | 197,5 m | 207,0 m | 687,3 pkt | 189,9 pkt | Karl Geiger |
19. | 11–12 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | indywid. | 207,0 m | 208,0 m | 208,5 m | 201,5 m | 709,9 pkt | 144,3 pkt | Marius Lindvik |
25. | 26–27 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | indywid. | 216,5 m | 193,5 m | 179,5 m | –[a] | 527,8 pkt | 119,6 pkt | Stefan Kraft |
Indywidualnie
Starty A. Aigro na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo
Indywidualnie
Starty A. Aigro na igrzyskach europejskich – szczegółowo
Indywidualnie
Starty A. Aigro na igrzyskach olimpijskich młodzieży – szczegółowo
Indywidualnie
Starty A. Aigro na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Sezon | Miejsce[25] |
2018 | 67. |
2021 | 47. |
2022 | 38. |
2023 | 44. |
2024 | 34. |
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
stan po zakończeniu LPK 2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Wynik zwycięzcy | Strata | Zwycięzca |
10. | 28 stycznia | 2015 | Tschagguns | Gundersen HS108/5 km drużynowo[c] | 56:37,3 | +8:28,7 | Austria |
36. | 30 stycznia | 2015 | Tschagguns | Gundersen HS108/5 km indywidualnie | 13:40,9 | +4:29,5 | Willi Hengelhaupt |
Uwagi
- ↑ Seria konkursowa została odwołana.
- ↑ Gospodarzem Igrzyskach Europejskich 2023 był Kraków, jednak konkursy skoków narciarskich rozegrano w Zakopanem.
- ↑ Skład zespołu: Klaus Mark Kolpakov, Risto Raudberg, Ainar Pikk i Artti Aigro
Przypisy
- ↑ a b c Artti AIGRO - sylwetka. skijumping.pl. [dostęp 2024-06-26].
- ↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2024-06-26].
- ↑ Paweł Borkowski: Artti Aigro: „Staram się dawać z siebie wszystko”. skijumping.pl, 2016-08-25. [dostęp 2018-11-26].
- ↑ a b Artti Aigro. sport24.ee. [dostęp 2023-07-22]. (est.).
- ↑ AIGRO Artti - Athlete Information; Season 2014. fis-ski.com. [dostęp 2022-04-25]. (ang.).
- ↑ AIGRO Artti - Athlete Information; Season 2015. fis-ski.com. [dostęp 2022-04-25]. (ang.).
- ↑ AIGRO Artti - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2019-12-29]. (ang.).
- ↑ AIGRO Artti - Athlete Information; Season 2016. fis-ski.com. [dostęp 2022-04-25]. (ang.).
- ↑ AIGRO Artti - Athlete Information; Season 2017. fis-ski.com. [dostęp 2022-04-25]. (ang.).
- ↑ a b AIGRO Artti - Athlete Information; Season 2018. fis-ski.com. [dostęp 2022-04-25]. (ang.).
- ↑ a b c AIGRO Artti - Athlete Information; Season 2019. fis-ski.com. [dostęp 2019-05-08]. (ang.).
- ↑ Paweł Borkowski: Powrót Aigro do Pucharu Świata dopiero w lutym?. skijumping.pl, 2018-12-05. [dostęp 2019-03-11].
- ↑ Mart Treial: Õnnetu vigastus jätab Artti Aigro lennumäe MK-etapilt eemale, kuid hooaja põhieesmärk täitus. ohtuleht.ee, 2019-01-28. [dostęp 2019-03-11]. (est.).
- ↑ Andrzej Mysiak: Piątek w Planicy: Rekord Estonii, sześć nowych życiówek i... dwie cofnięte. skokinarciarskie.pl, 2019-03-22. [dostęp 2020-05-01].
- ↑ AIGRO Artti - Athlete Information; Season 2020. fis-ski.com. [dostęp 2022-04-25]. (ang.).
- ↑ Dominik Formela: Pierwsze letnie zawody i zmiany w Estonii. skijumping.pl, 2020-05-28. [dostęp 2020-12-13].
- ↑ AIGRO Artti - Athlete Information; Season 2021. fis-ski.com. [dostęp 2021-10-21]. (ang.).
- ↑ AIGRO Artti - Athlete Information; Season 2022. fis-ski.com. [dostęp 2022-04-25]. (ang.).
- ↑ AIGRO Artti - Athlete Information; Season 2023. fis-ski.com. [dostęp 2023-07-22]. (ang.).
- ↑ Wyniki na oficjalnej stronie FIS. 2018-02-08. [dostęp 2018-02-08]. (ang.).
- ↑ Wyniki na oficjalnej stronie FIS. 2017-02-24. [dostęp 2017-02-24]. (ang.).
- ↑ Wyniki na oficjalnej stronie FIS. 2017-03-01. [dostęp 2017-03-01]. (ang.).
- ↑ a b c d AIGRO Artti - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2024-03-24]. (ang.).
- ↑ a b c d e f AIGRO Artti - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2024-06-26]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Adam Kwieciński: AIGRO Artti 1999.08.29 EST. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2024-06-26].
- ↑ AIGRO Artti - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-10-08]. (ang.).
- ↑ a b AIGRO Artti - Athlete Information; Continental Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-03-31]. (ang.).
- ↑ AIGRO Artti - Athlete Information; FIS Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-03-31]. (ang.).
Bibliografia
- AIGRO Artti - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2024-06-26]. (ang.).
- Adam Kwieciński: AIGRO Artti 1999.08.29 EST. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2024-06-26].
Zimowi indywidualnie | |
---|
Zimowi drużynowo | |
---|
Letni indywidualnie | |
---|
Letni drużynowo | - 2000: Nõmme SK I
- 2001: Nõmme SK II
- 2002: Audentese SpK
- 2003: Nõmme SK
- 2004: Otepää SK I
- 2005: Otepää SK I
- 2006: Otepää SK I
- 2009: Otepää SK
- 2011: Otepää SK I
- 2012: Otepää SK I
- 2013: Elva SuK I
- 2014: Otepää SK I
- 2015: Elva SuK I
- 2016: Põhjakotkas I
- 2017: Põhjakotkas
- 2018: Elva SuK
- 2019: Põhjakotkas
- 2020: Nõmme SK
- 2021: Elva SuK
|
---|