Timmy Simons

Timmy Simons
Timmy Simons op 23 april 2015, FK Dnipro - Club Brugge, UEFA Europa League kwartfinale, return NSK Olimpiejsky-stadion, Kiev
Persoonlijke informatie
Geboortedatum	11 december 1976
Geboorteplaats	Diest,  België
Lengte	186 cm
Been	Rechts
Positie	Verdedigende middenvelder (centerhalf) 1 Centrale verdediger (stopper) 2 Libero (sweeper) 3 Laatste man (sweeper) 4
Clubinformatie
Voetbalcarrière geëindigd in 2018
Huidige club	FC Dender
Functie	Hoofdtrainer
Contract tot	2023 tot onbekend
Jeugd
1982–1988 1988–1995 Klein Kempen Bekkevoort KTH Diest
Senioren
Seizoen Club W 0(G) 1995–1998 1998–2000 2000–2005 2005–2010 2010–2013 2013–2018 KTH Diest Lommel SK Club Brugge PSV 1. FC Nürnberg Club Brugge 8800(3) 7400(5) 1650(23) 1680(21) 1100(14) 1670(16)
Interlands
2001–2016  België 9400(6)
Getrainde teams
2018–2019 2019–2020 2020–2021 2021–2022 2023–2024 2024– Club Brugge (assistent) Club Brugge (U16) Zulte Waregem (assistent) Zulte Waregem FCV Dender EH KVC Westerlo
Erelijst
2001 2002 2002 2003 2003 2004 2006 2007 2007 2008 2015 2016 2016 2018 Man van het Seizoen Beker van België Gouden Schoen Landskampioen België Prof v/h Jaar Beker van België Landskampioen België Landskampioen Nederland Landskampioen Nederland Johan Cruijff Schaal Landskampioen Nederland Beker van België Landskampioen België Belgische Supercup Landskampioen België
Portaal    Voetbal

Timmy Simons (Diest, 11 december 1976) is een Belgisch voetbaltrainer en voormalig profvoetballer die bij voorkeur als verdedigende middenvelder speelde. Hij werd opgeleid als centrale verdediger en was in de eerste helft van zijn carrière libero. Simons behoorde op een tactisch vlak tot de beste Belgische spelers van zijn generatie.

Simons was als speler actief van 1995 tot 2018. In 1998 tekende hij zijn eerste profcontract bij Lommel. Hij behaalde zijn grootste successen als speler van Club Brugge (2000–2005 en 2013–2018) en PSV (2005–2010). Simons was actief in de Duitse Bundesliga voor 1. FC Nürnberg (2010–2013), waar hij opviel door op reeds hoge leeftijd (34 jaar – 37 jaar) drie seizoenen geen wedstrijd van de competitie te missen. In België werd Simons vier keer kampioen met Club Brugge, in Nederland drie keer kampioen met PSV. Simons won driemaal de Belgische beker met Club Brugge, maar hij slaagde er met PSV nooit in de KNVB Beker te winnen. Simons won individueel de Gouden Schoen in 2002. In 2001 debuteerde hij in het Belgisch voetbalelftal, waarvoor hij daarna 94 interlands speelde. Met de Rode Duivels nam hij deel aan het wereldkampioenschap 2002 in Japan en Zuid-Korea. Simons speelde op het eindtoernooi zowel als middenvelder als als verdediger en bereikte met België de achtste finales.

Simons bleef op hoog professioneel niveau actief als speler tot zijn 41ste, resulterend in meer dan 1.000 professionele wedstrijden. Simons was de eerste Belgische voetbalspeler die de mijlpaal van 1.000 wedstrijden bereikte. Na een professionele spelersloopbaan van twintig jaar, stapte Simons meteen het trainersvak in. Hij werd assistent-trainer bij Club Brugge onder Ivan Leko. In 2022 begon Simons zijn carrière als hoofdcoach bij SV Zulte Waregem en van februari 2023 tot mei 2024 was hij trainer bij FCV Dender EH, waarna hij de overstap maakte naar KVC Westerlo.

Spelerscarrière

Jeugd

In 1982 begon Simons te voetballen bij jeugd van KK Bekkevoort. Simons' carrière begon bij derdeklasser KTH Diest, de ploeg waar hij zijn opleiding kreeg. Hij debuteerde er in 1995 en werkte tegelijk ook nog als schrijnwerker. Voor Diest speelde hij in vier seizoenen 81 wedstrijden.

Lommel SK (1998–2000)

In 1998 belandde Simons op 21-jarige leeftijd bij eersteklasser Lommel SK, waar hij zich al snel in de eerste ploeg speelde.

Simons kwam samen met Wim Van Diest over van de toenmalige derdeklasser KTH Diest. Van Diest speelde als libero en Simons als voorstopper. Na minder dan een half jaar werd zijn naam al een eerste keer aan PSV gekoppeld. Tot een transfer kwam het toen echter nog niet. Een rustig seizoen beleefde hij niet, Lommel heeft kwaliteit te kort.

Trainer Clijsters gaat er halfweg uit, Jos Daerden moet na de winterstop de meubelen redden. Dat lukt, op de laatste speeldag. Even is Simons bang dat de nieuwe trainer na Nieuwjaar voor namen zal kiezen, maar hij overleeft.

Zijn tweede seizoen bij de Limburgse club brengt bevestiging. Simons valt niet meer weg te denken uit de basis, ook al staat er opnieuw een andere sportieve baas: Harm van Veldhoven. Die haalt hem na zes maanden weg uit de verdediging en maakt van Simons een zes (verdedigende middenvelder).^[1]

Na twee jaar degradatievoetbal met Lommel kwamen tal van eersteklasseclubs aan de deur kloppen. Lokeren, RC Genk, KV Mechelen en nog enkele hoog aangeschreven Duitse clubs kwamen allen aan de deur kloppen. Uiteindelijk verhuisde Simons in de zomer van 2000 naar Club Brugge, waar de Noorse trainer Trond Sollied toen pas het roer had overgenomen van de Belg René Verheyen.^[2] Simons kwam 61 keer in actie voor de Limburgers.

Club Brugge (2000–2005)

Grote doorbraak: Simons de middenvelder en Simons de verdediger

Trond Sollied zette zijn in België befaamd geworden aanvallende 4–3–3 met een omgekeerde driehoek op het middenveld — ofwel punt naar achteren geregeld — en Timmy Simons op de nummer zes positie (verdedigende middenvelder) infrequent in een 3–4–2–1 neer. Vaak ook als tactische wijziging en vice versa naar 4–3–3. Sollied durfde in die formatie man op man te spelen met Simons.

Als verdedigende middenvelder groeide Simons in het najaar van 2000 meteen uit tot sterkhouder van het elftal. Simons speelde sterkhouder Philippe Clement prompt uit de ploeg. Mede dankzij zijn profiel (polyvalentie) kon Simons ook als verdediger ingezet worden. In de periode 2000–2005 opteerde Sollied wel vaker voor een 3–4–2–1 met Simons in de verdediging en met Philippe Clement (die zich zodoende terug in de ploeg knokte) en Gaëtan Englebert die centraal op het middenveld speelden.

Sollied koos in die 3–4–3–variatie niet voor zijn roemruchte driemansmiddenveld, met Simons als vaste spelverdeler en de als Italiaanse mezzale spelende Nastja Čeh en Gaëtan Englebert. Simons speelde dan steevast als libero, ook al had Sollied destijds van defensieve middenvelder Clement al een centrale verdediger gemaakt. Sollied durfde het destijds veel aan om Clement op het middenveld te posteren en Simons lager te zetten.

Simons' kenmerk werd hoe dan ook diep inzakken als balveroveraar en dan van achter uit opbouwen. Geprezen om zijn eenvoud, goed positiespel, balrecuperaties en groot loopvermogen gaf Simons in de omschakeling vrijwel altijd een pass vooruit, waarmee hij dan vaak al vier tegenstanders tegelijk uitschakelde. Simons zette meestal hoog druk en dichtte de gaten op de flanken. Sollied gebruikte hem eveneens als centrale verdediger in zijn zoneverdediging (viermansverdediging), maar dat is eerder incidenteel te noemen.

Simons was onder Sollied een moderne libero in met name de aanvallende 3–4–2–1 formatie met een middenveld dat meer van controle uitging, destijds nog een relatief ongebruikelijke formatie met offensief ingestelde vleugelverdedigers. De befaamde uitwedstrijd tegen AC Milan in de UEFA Champions League (zie onder) was de enige maal dat het Helenio Herrera-gewijs een 5–4–1 betrof, ofwel Sollieds 3–4–2–1 in 3–4–3 met de vleugelverdedigers die laag staan.

Simons bleef in de verdediging, achter de twee centrale verdedigers (zoneverdedigers) en hoefde geen vaste tegenstander af te dekken. Simons diende bij te sluiten indien een van de zoneverdedigers het aflegde tegen Inzaghi of Sjevtsjenko.

Doorgaans gaf Simons rugdekking aan de vier zoneverdedigers of hij begaf zich in sneltempo richting die flank waar de tegenstrever de aanval over liet doorgaan en hij trachtte de passes van de tegenstrever naar die flank te onderscheppen. Dat vergde van Simons een tactisch doorlezen speelstijl. Het element hield vaak ook veel risico in, zoals tegen Anderlecht in het seizoen 2004–2005. Simons werd eraf gelopen door Aruna Dindane over links. Aruna bracht toen spits Nenad Jestrović alleen voor Brugge-doelman Tomislav Butina. Club gooide daardoor een 1–1 gelijkspel in de slotfase te grabbel.

Wanneer Simons in het midden van de driemansverdediging opgesteld stond, had hij geen rechtstreekse tegenstrever en pikte de spits van de tegenpartij op. Als nummer zes moest Simons telkens de gaten op de flank weten te dichten die flankverdedigers Peter Van der Heyden en Olivier De Cock bewust lieten omwille van hun (vele) aanvallende rushes.

Simons had als verdedigende middenvelder en als 'moderne' libero als voornaamste functie terugwinnen van balbezit en was cruciaal bij de spelopbouw. Sollieds "werkmansvoetbal" bleek hem op het lijf geschreven. Simons bezette de unieke positie van libero op het veld vanuit zijn vrije rol als centerhalf. Op het middenveld was hij de link tussen aanval en verdediging, in de defensie als libero de leidinggevende figuur. Simons acteerde als laatste man, uitgaand van thans een oeroude Italiaanse methodiek uit de jaren 30: de WM van de Italiaanse trainer Vittorio Pozzo.

Met zijn uithoudingsvermogen had hij een essentiële rol in het elftal. Simons was "half middenvelder en half verdediger" in 4–3–3 naar 3–4–2–1, een "accordeon" die ineen plooide in de omschakeling. Hij maakte daarom deel uit van een soort "restverdediging" wanneer het team aanviel, samen met de centrale verdedigers. Simons bleef achter de bal wanneer de ploegmaats ten aanval trokken om defensieve stabiliteit te behouden.

Ook in een 4–4–2 voorstopper / 3–5–2 / 3–1–4–2 formatie heeft hij dienst gedaan als libero (voorbeeldsituatie, Europese voorbeeldsituatie). Heel soms fungeerde Simons als libero in 5–3–2 formatie, bijvoorbeeld in de UEFA Champions League-uitwedstrijd tegen Galatasaray in Ali Sami Yen, waar Brugge met een 0–0 huiswaarts keerde (voorbeeldsituatie). Dit was ook het geval voor de Champions League-wedstrijd thuis tegen Milan waarbij het venijn in de staart schuilde, 0–1 verlies na een doelpunt van Ricardo Kaká.

Collectief en individueel succes na lang wachten

Simons werd zowel qua speelstijl als qua carrièreverloop vaak vergeleken met clubicoon Franky Van der Elst wiens natuurlijke opvolger hij werd. Beide kwamen op hun 23ste van een ploeg die degradeerde naar Club. Simons en Van der Elst hadden hetzelfde profiel, zowel fysiek als qua polyvalentie. Simons dwong in het seizoen 2000–2001 onder de Noorse trainer Trond Sollied meteen een plek in het eerste elftal af, en maakte zijn competitiedebuut voor blauw-zwart thuis tegen KAA Gent op 13 augustus 2000. Het werd een 6–2 overwinning en Simons gaf meteen twee assists. Zijn officiële debuut maakte hij drie dagen eerder, op 10 augustus 2000 tegen het Estische Flora Tallinn in de heenwedstrijd van de eerste ronde in de UEFA Cup. Brugge won met 4–1.

Aanvankelijk leverde het spel geen titel of Belgische beker op (het allereerste werd zelfs géén trofee gewonnen). Simons en zijn ploegmaats kwamen in de terugronde van het seizoen 2000–2001 acht keer na elkaar (negen keer in totaal) niet verder dan een gelijkspel. Club Brugge miste die terugronde met de geblesseerde Gert Verheyen evenwel een dragende speler. Anderlecht werd kampioen. Een seizoen later dong Club Brugge tot aan de voorlaatste speeldag mee om de titel, maar STVV zadelde Club Brugge toen op met een trauma door met 5–3 van ze te winnen op Staaien. Genk behaalde de titel met twee schamele punten verschil. Aan het eind van dat seizoen won Club nog wel de beker, tegen Excelsior Moeskroen. Europees ging Brugge er twee seizoenen na elkaar uit in de 1/8ste finales van de UEFA Cup, tegen respectievelijk FC Barcelona en Olympique Lyon.

Op 22 oktober 2003 won Club Brugge, tot verbazing van voetbalsupporters over de hele wereld, op verplaatsing bij AC Milan in San Siro. Dat Brugse mirakel voltrok zich op de derde speeldag van de groepsfase in de UEFA Champions League met Simons die als ouderwetse libero speelde tegenover Kaká en de spitsen Andrij Sjevtsjenko en Filippo Inzaghi. Hij deed dat op dusdanige wijze dat de Milanese voorhoede niet tot scoren kwam alhoewel ze vele kansen daartoe kreeg. Sollied wijzigde zijn tactiek niet om zich aan te passen aan Milan doch wel omdat hij zelf een belangrijke speler moest missen. Middenvelder Gaëtan Englebert was niet fit. Het duo Birger Maertens–David Rozehnal fungeerde als mandekkers met Simons daar nog eens achter. Sollied bouwde zo wat meer zekerheid in. Philippe Clement schoof door naar het middenveld. In de eerste helft kwam Club Brugge met een counterdoelpunt op voorsprong. Club Brugge had het in de tweede helft moeilijk, maar weerstond de druk.

Naar het einde toe probeerde een achteloze Sollied zelf nog wat stevige druk te zetten op de Italianen door 5–3–2 toe te passen. Hij nam zo zijn dubbele gordel weg, met Čeh die in het slot als nummer tien speelde en met invallers Gert Verheyen en Bengt Sæternes die de spits bevolkten. Die laatste liet nog dé kans op 0–2 liggen. Simons bleef gewoon achter de verdediging en zette alle zeilen bij om een tegengoal te voorkomen. Een uitmuntende doelman Dany Verlinden, een wereldgoal ^[3] van Andrés Mendoza en sterke verdedigende werken van Simons later, behaalde Club Brugge een van zijn meest historische zeges ooit. Inzonderheid is de uitzege belangrijk omdat AC Milan dat jaar titelverdediger was.^[4]

Club overwinterde ook. Net dat was Simons en zijn ploegmaats in het kampioenenjaar 2002–2003 niet gelukt ondanks het behalen van de derde plaats in de groepsfase van de UEFA Champions League (groep met FC Barcelona, Galatasaray SK en Lokomotiv Moskou). Dat jaar vloog Club Brugge prematuur uit Europa, vanwege twee nederlagen in de 1/16e finales van de UEFA Cup tegen het Duitse VfB Stuttgart. Toentertijd werd die speelronde namelijk nog vóór de winterstop afgewerkt (namelijk in december), waar dat in recente tijden de eerste speelronde ná Nieuwjaar is. De achtereenvolgende Europese uitschakeling tegen met name Olympique Lyon najaar 2001 en Stuttgart najaar 2002 werden als ontgoochelingen beschouwd. In 2003 lukte het Simons en co finaal om Europees te overwinteren, met zeges tegen AC Milan uit en Ajax thuis.^[5]

Simons was bij alle Europese wedstrijden (augustus 2000–maart 2004) van de partij en miste ook geen seconde. In het seizoen 2004–2005 was hij in het najaar enkele weken out met een spierscheur en miste hij de UEFA Cup-terugwedstrijd tegen LB Châteauroux (eerste ronde). Simons liep die spierscheur overigens op in de heenwedstrijd tegen deze Franse club, die Brugge met 4–0 won. Uiteindelijk werd blauw-zwart in 2003–2004 uitgeschakeld door het Franse Bordeaux, in de 1/8ste finale van de UEFA Cup. Club eindigde in zijn Champions League-groep met Milan, Celta de Vigo en Ajax als derde. In de UEFA Cup schakelde men het Hongaarse DVSC uit.^[6]

Met Club Brugge werd Simons twee keer landskampioen (2003 en 2005) en won hij twee keer de Belgische beker (2002 en 2004). In vijf seizoenen Club Brugge kwam hij 161 keer in actie in de competitie. In januari 2003, tijdens zijn derde seizoen in Brugge, werd Simons beloond met de Gouden Schoen 2002. Hij eindigde in het referendum voor de vorige laureaat Wesley Sonck en Sint-Truiden-routinier Danny Boffin, twee creatieve spelers. De Hagelander was de eerste Bruggeling die de Gouden Schoen won sinds Franky Van der Elst in 1996.^[7] Simons werd dat seizoen tevens Profvoetballer van het Jaar 2003.^[8] Alles samen (inclusief Bekervoetbal en Europees) speelde hij 229 wedstrijden voor blauw-zwart. Zijn laatste was de verloren bekerfinale tegen Germinal Beerschot op de Heizel. Club Brugge verloor met 2–1 terwijl Simons en zijn ploegmaats een seizoen eerder nog wel de Beker wisten te winnen tegen KSK Beveren na een toen veelbewogen wedstrijd.

De driehoek Simons–Čeh–Englebert

Trond Sollied dacht over Simons als de belangrijkste schakel in zijn systeem.^[9] Simons was onder Sollied de speler die in tactisch opzicht de lijnen uittekende op het veld. Dat gold zowel voor zijn taken in de defensie als voor zijn taken op het middenveld. Indien hij in de verdediging opgesteld stond, leidde hij die. Indien hij op het middenveld opgesteld werd, verdeelde hij het spel.

Simons heeft meestal als nummer zes op het middenveld gespeeld, een offensieve driehoek met punt naar achteren. Op dat middenveld speelde Simons routinematig in steun achter Gaëtan Englebert en Nastja Čeh. Ook speelde hij in de rug van Sandy Martens, Tim Smolders, Alin Stoica, Jonathan Blondel of Serhij Serebrennikov en in zijn eerste seizoen ook nog toenmalig vice-aanvoerder Sven Vermant. Vermant vertrok in de zomer van 2001 naar het Duitse Schalke 04. Čeh werd binnengehaald als Vermants vervanger. Globaal betrof het meestal Čeh en Englebert omdat ze eerste keus waren en het langst met Simons bij de club waren of zijn geweest.

Simons speelde in zijn eerste twee seizoenen bij Club Brugge hoofdzakelijk als verdedigende middenvelder dan wel als libero. Sollied gebruikte hem pas vanaf 2002 tot 2005 zo nu en dan eens als centrale verdediger. Ofwel startte hij met Simons als centrale verdediger ofwel trok hij hem tijdens de wedstrijd een rij achteruit, hem hierbij aan de Slowaak Marek Špilár, de Tsjech David Rozehnal, Birger Maertens of zelfs Philippe Clement koppelend. Simons spelend als centrale verdediger was wel eerder zeldzaam in vergelijking met het aantal wedstrijden spelend als nummer zes in steun van twee offensieve middenvelders (zie ook hier).

Historisch relevant voor Simons' eerste Brugse periode is de driehoek "Simons-Čeh-Englebert" door Sollied het vaakst gebruikt. Dit was een energiek en veelzijdig middenveld met spelverdeler Simons, de Sloveense vrijschopspecialist Čeh en de Luikse loper Englebert. Bijzondere chemie die later door Čeh werd aangehaald in het weekblad Sport/Voetbalmagazine. Aldus Čeh: "Ik speelde graag samen met Simons en Englebert. Vertrekken bij Club Brugge [om voor FK Austria Wien te gaan spelen] was de grootste blunder uit mijn carrière."^[10]

Het duurde bovendien lang vooraleer de befaamde driehoek op het middenveld het levenslicht zag, althans in de bezetting "Simons–Čeh–Englebert". Sollied geloofde eerst niet in de kwaliteiten van Nastja Čeh. Englebert was er al die tijd al wel, maar Čeh was in eerste instantie niet in Sollieds vaste elf te bekennen. Čeh had een lange aanpassingsperiode nodig. Philippe Clement (meestal), Sandy Martens en Ebrima 'Ebou' Sillah werden in 2001–2002 nog over Čeh geprefereerd. Čeh kwam pas boven water drijven in het seizoen 2002–2003, toen Club Brugge kampioen werd.

Naar het middenveld met Simons, Čeh en Englebert werd door datzelfde Sport/Voetbalmagazine ooit verwezen als de heilige driehoek of heilige drievuldigheid.^[11]

Simons ←→ Clement–wisselwerking

Trond Sollied koos in 3–4–2–1 en 5–4–1 [5–2–3] niet voor zijn driemansmiddenveld in 4–3–3, met Simons als vaste spelverdeler en de als Italiaanse mezzale spelende Nastja Čeh en Gaëtan Englebert. Het element duikt voor het eerst op tijdens het seizoen 2001–2002. Sollied koos er dan voor om de wedstrijd aan te vatten met twee controlerende middenvelders en twee schaduwspitsen (de buitenspelers uit zijn aanvallende 4–3–3) hetgeen op het middenveld een vierkant opleverde en de vleugelverdedigers offensieve vrijheid verschafte. Simons speelde dan als libero, alhoewel Sollied van defensieve middenvelder Philippe Clement een centrale verdediger had gemaakt (voorbeeldsituatie).

Symptomatisch hierbij was dat Gaëtan Englebert ofwel Nastja Čeh niet meespeelde en Philippe Clement hoger op het veld stond en Timmy Simons een rij lager. Englebert was effectief maanden out met een knieblessure voor een groot deel van het seizoen 2003–2004. Het kon toen voorvallen dat Sollied toch koos voor een driemansmiddenveld met Simons, Tim Smolders en Jonathan Blondel en dus toch voor zijn 4–3–3 opteerde, maar koos destijds ook voor stabiliteit met een 3 / 5-mansverdediging en Simons als de middelste verdediger (voorstopper, libero).

De bewuste periode liep verder simultaan met de doorbraak van het Brugse jeugdproduct Birger Maertens en het verdwijnen van Lembi, Lešnjak en De Brul als vaste waarden centraal in de defensie ten voordele van eerstgenoemde en Clement. Clement zou vanaf dat ogenblik het vaakst centraal achterin spelen. Clement speelde in Sollieds opstelling met drie verdedigers nog geregeld op het middenveld met Simons in het hart van of achter de verdediging. De tactische zet had verschillende redenen. Het moet vooreerst vermeld worden dat het gebeurde indien Englebert of Čeh niet meespeelde en soms zelfs geen van beide. Het was namelijk zo dat Philippe Clement — naast zijn kopkracht — zijn tactisch inzicht en fysieke kracht en vermogen om naar voren te infiltreren in de schaal moest leggen om zodoende te fungeren als koevoet, zoals later Marouane Fellaini dat bij zijn clubs en bij de Rode Duivels deed.

Timmy Simons nam de positie van verdedigende middenvelder schijnbaar definitief over van Clement, omdat Sollied in Clement meer een centrale verdediger zag wegens diens lengte. In Simons' eerste seizoen bij Club was Clement echter nog gewoon centrale middenvelder en leek Clement geen toekomst meer te hebben bij Club Brugge, vanwege de doorbraak van Simons. Clement arriveerde een seizoen eerder dan Simons in Brugge na een mislukt Engels avontuur bij Coventry in de Premier League. De Antwerpenaar was in zijn eerste seizoen basisspeler onder trainer René Verheyen, maar verloor zijn basisplaats meteen aan Simons onder Sollied. De diep opererende spelverdeler Simons en box-to-box middenvelder Englebert, die wekelijks heel wat kilometers afmaalde, bleken voor Sollied al snel onmisbaar op het middenveld. Onder Sollied waren Simons en Clement pionnen waarmee tactisch veel werd geschoven. In zeldzame gevallen speelden Simons en Clement samen centraal in de verdediging in defensieve 4–3–3 opstelling (voorbeeldsituatie).

In een van zijn bekendste wedstrijden voor Club Brugge speelde Simons niet als verdedigende middenvelder achter Nastja Čeh en Gaëtan Englebert, maar als laatste man (libero) in 5–4–1 opstelling. Dat was tegen het AC Milan van trainer Carlo Ancelotti, waar de Nederlander Clarence Seedorf op het middenveld speelde. Englebert geraakte maar niet af van een knieblessure (een ontsteking) dus koos Sollied noodgedwongen voor Clement en Ivan Gvozdenović centraal op het middenveld en koos hij voor Simons achter de defensie. De Brugse defensie bestond uit Simons, Olivier De Cock, Birger Maertens, David Rozehnal en Peter Van der Heyden. Čeh was er wél, maar dan als rechtsbuiten. Ook dát was niet tactisch, maar noodgedwongen. Rechtsbuiten Gert Verheyen was namelijk niet topfit en begon op de bank met knieproblemen.

Spelers als Lembi, Lešnjak of De Brul werden in Simons' eerste seizoen, 2000–2001, door Sollied gekozen om in het hart van de defensie te spelen. Clement, weliswaar ten dele door blessures geplaagd, speelde hierdoor weinig wedstrijden in het begin van de Sollied-periode (2000–2001). Timmy Simons heeft later dikwijls als verdediger gediend met Clement als middenvelder. Het viel geregeld voor dat Clement naar achter werd getrokken en libero Simons terug voor de defensie werd geposteerd wanneer Sollied een van zijn twee centrale verdedigers wisselde voor een offensief ingestelde centrale middenvelder (vb. Englebert, Čeh, Sillah, Roelandts of Vlaeminck). De wijziging was een overgang in offensieve 4–3–3.

Weer een andere alternatieve aanpak van Sollied bestond erin om twee defensieve middenvelders te zetten in defensieve 4–3–3. Dat systeem werd een aantal keer door Sollied doorgevoerd met Simons als centrale verdediger tijdens het seizoen 2003–2004 omdat Englebert maanden sukkelde met een knieblessure. Clement speelde op het middenveld en Simons als centrale verdediger, maar dan in 4–3–3 en niet 3–4–2–1 (waar Sollied hun positioneel ook omwisselde). Englebert speelde wel mee tegen Standard in eerstvolgende voorbeeld dat is bijgevoegd (mei 2004). Dan was het Čeh die ontbrak omdat hij op de bank startte. (voorbeeldsituatie, andere voorbeeldsituatie). Een rol voor Simons als centrale verdediger was minder gebruikelijk. In januari 2003 gebeurde het ook tweemaal, toen Maertens dubbele schorsing uitzat en Clement een lichte blessure had.

De leidersfiguur

Simons was titularis (basisspeler) en maakt zichzelf de facto onvervangbaar (hij werd omzeggens nooit vervangen), maar was niet meteen de vaste aanvoerder. Logisch gezien zijn leeftijd en jaren die Simons bij aankomst in het Jan Breydelstadion op de teller had. Op het veld bleek hij weliswaar al snel een leidersfiguur die zijn ploegmaats goed aanstuurde wanneer nodig. Simons stond bekend om de verregaande discipline die hij aan de dag legde. Aldus toenmalig ploegmaat Philippe Clement, in 2015: "In zijn jonge tijd ging hij soms op restaurant een frietje eten met zijn vrouw [Kathy]. Op de terugweg vroeg hij haar om hem op zes kilometer van hun huis af te zetten. Dan kon hij [de rest van de afstand] naar huis lopen [en calorieën al meteen gaan verbranden]."^[12] Zijn karakter was behalve zijn tactisch doorzicht ook een motief voor Sollied om hem regelmatig als laatste man (libero) in te zetten, naast zijn vaste rol als verdedigende middenvelder. De rol van aanvoerder was onder Sollied aanvankelijk wel nog weggelegd voor Gert Verheyen, Sven Vermant, Philippe Clement of Dany Verlinden.

In juli 2004 erfde Timmy Simons uiteindelijk de kapiteinsband van ouderdomsdeken en clubicoon Verlinden, die er een punt achter zette op 40-jarige leeftijd. Simons' evenbeeld Franky Van der Elst was in diens tijd ook aanvoerder van het team. Simons was het voorgaande seizoen reeds vice-aanvoerder. Derhalve had Simons de aanvoerdersband al een paar keer gedragen wanneer doelman Tomislav Butina in Verlindens plaats speelde. Zoals bij de kwalificatie voor de groepsfase van de UEFA Champions League in augustus 2003, na strafschoppen tegen Borussia Dortmund in het Signal Iduna Park. Het weekblad Knack omschreef Timmy Simons ooit als "opvallend onopvallend [op het veld]".^[13]

"Eén van zijn grootste kwaliteiten is dat hij heel goed kan uitvoeren wat er gevraagd wordt en kan spelen in functie van al de rest. Hij is nooit de spelmaker geweest. In onze periode onder Trond Sollied waren onze vleugelverdedigers meer aanvallers dan verdedigers en was hij altijd de corrigerende factor. Dat is ook de reden waarom we hem [in 2013] hebben teruggehaald. Omdat we iemand zochten die dat kon. [Toenmalig trainer] Michel [ Preud'homme ] zei: Timmy is een tactisch genie. Hij snapt heel snel wat een coach vraagt. Hij herkent heel snel een situatie. Hij weet perfect wanneer hij moet doordekken of wanneer hij tussen de verdedigers moet komen. En dan zijn coaching, hoe hij andere spelers goed zet."

— Philippe Clement over Simons, toenmalig ploegmaat en later assistent-trainer boven Simons onder trainer Michel Preud'homme ^[14]

— "Hij kon het absoluut niet verdragen dat er bij het uitlopen de dag na een wedstrijd iemand anders voorop liep. Híj moest dan ook vooraan lopen. Keer op keer. Zijn gebetenheid en zijn wil waren ongelooflijk. Soms werd ik wel ambetant als ik steendood was en hij weer op kop liep. Dan vroeg ik hem wel eens: 'Heb je nu eens nooit géén goesting?" Maar dan kroop hij als een gek op die crosstrainer of ging extra lopen. Ik moet wel toegeven: met zo'n attitude, sleur je altijd een paar anderen mee. Dan gingen wij ook maar ons best doen. [...] Pas op, hij dronk af en toe iets mee. Maar de dag nadien was het alsof er niets aan de hand was. En ging hij er opnieuw vollebak tegenaan. Vooraan lopen."

— Peter Van der Heyden, toenmalig ploegmaat over Simons ^[14]

"Je moet [als voetballer] in de eerste plaats ijzersterk zijn in je hoofd. Anders kun je dat al niet volhouden. Goesting blijven hebben. [...] Ik heb hem nooit extreem zat gezien. Nooit. Ik kan me geen avond voorstellen dat we uitgingen of iets te vieren hadden en dat we hem moesten intomen. [...] Zelfs niet eens onnozel doen in de kleedkamer."

— Gert Verheyen, toenmalig ploegmaat over Simons ^[14]

De strafschopspecialist

Simons was vanaf 2002 vaste strafschopnemer van Club Brugge. Zijn penalty's gingen er haast altijd in. Hij miste er één en dan nog wel tegen rivaal RSC Anderlecht op 7 maart 2004, dewelke tevens zijn eerste gemiste strafschop was. Tristan Peersman wist de penalty tegen de staak te verwerken (wedstrijd van de "matennaaier"-rel tussen Gert Verheyen en Olivier Deschacht). Simons nam de taak van strafschopnemer destijds over van de naar Kaiserslautern vertrokken centrale verdediger Hervé Nzelo-Lembi. Simons, Birger Maertens en Andrés Mendoza hadden in het voorgaande seizoen enkele strafschoppen genomen. Simons besliste de wedstrijd tegen Anderlecht in 2001–2002 met een late strafschop (1–0).

Simons kreeg definitief de rol van strafschopnemer toegewezen in het seizoen 2002–2003. Simons trof dat seizoen zes keer raak vanop de stip. Eén keer maakte Simons dat seizoen een 'veldgoal' (met een boogbal na een pass vanaf rechts) en dat gebeurde dan nog wel tegen zijn ex-club Lommel medio december 2002. Dat was lang niet de enige maal doch is wel een zeldzaam gegeven.

Midden augustus 2001, op de openingsspeeldag voor de eigen aanhang tegen KVC Westerlo (4–2 winst), scoorde Simons op hoekschop van Nastja Čeh vanaf links. In één tel nam hij de bal op z'n linker slof en verschalkte Bart Deelkens. In april 2005 scoorde hij tegen Germinal Beerschot (6–0 winst) met een solo. Na drukzetten en een balrecuperatie hoog op het middenveld wurmde Simons zich door de GBA-defensie en legde het leer buiten bereik van Luciano. Trainer Ruud Gullit kwam hem tegen Germinal Beerschot overigens scouten namens Feyenoord, maar hij zou achter het net vissen (zie onder). Club Brugge-supporters verklaarden Simons nog eens uitgebreid de liefde met gezangen Simons is van ons, olé olé.^[15]

PSV (2005–2010)

Simons werd op 29 juni 2005, na vijf jaar Club Brugge voor ruim €5.000.000,- overgenomen door PSV. Hij moest er de opvolger worden van Mark van Bommel die naar FC Barcelona vertrok. Voordat Simons naar PSV ging, onderhandelde hij tevens met Feyenoord, op aanraden van Bart Goor. Feyenoord kon echter moeilijk voldoen aan de vraagprijs en schoof de transfer op de lange baan na het ontslag van hoofdtrainer Ruud Gullit.^[16] Hierdoor stopte Club Brugge de onderhandelingen.^[17]

Bij PSV veroverde Simons direct een basisplaats. Met PSV werd hij in het seizoen 2005/2006 kampioen van Nederland. Simons werd al snel de penaltynemer van PSV. In de eredivisiewedstrijd tegen NAC Breda (op 3 december 2005) miste hij zijn eerste penalty in loondienst van PSV. Als reactie gaf Timmy Simons: "'t Was maar goed dat het een onterechte penalty was, heb ik er nog enigszins vrede mee".

Ook in zijn tweede jaar bij PSV verliep het prima met Simons. Van de totaal 49 wedstrijden die PSV speelde, in competitie, Champions League, Super Cup en Beker, speelde Simons 48 wedstrijden mee. Al deze wedstrijden speelde hij 90 minuten. De wedstrijd die hij miste werd hem rust gegund.

Simons was dus een belangrijke waarde in het kampioenschap dat behaald wordt in het seizoen 2006/07. Na het vertrek van Phillip Cocu werd hij in het seizoen seizoen 2007/08 benoemd tot aanvoerder van PSV. Na Club Brugge en het Belgisch nationale elftal werd Simons dus ook bij PSV én aanvoerder én vaste penaltynemer. Voor de wedstrijd van PSV tegen Willem II, op 6 oktober 2007 toonden de PSV-fans hun genegenheid met Simons. De gehele West-tribune was gehuld in de Belgische vlag en een spandoek werd ontrold met de tekst: "Kapitein Simons: Onze Leeuw van Vlaanderen".

Ook in het seizoen 2007/08 wordt Simons met PSV kampioen van Nederland. Zijn vierde titel op rij. Hij scoorde dat seizoen vier keer, drie keer verzilverde hij een strafschop en eenmaal scoorde middels een afstandsschot. Samen met doelman Gomes maakte Simons de meeste competitieminuten. Zij misten beiden slechts één competitiewedstrijd en speelden de andere 33 van het begin tot het einde mee. De verdedigende middenvelder kreeg het seizoen één enkele gele kaart en geen rode kaart, in de UEFA-Cup-wedstrijd PSV-Tottenham Hotspur. Zijn totaal kwam daarmee op 6 gele kaarten in 140 officiële wedstrijden voor PSV in zijn eerste drie seizoenen.

In zijn laatste seizoen bij PSV verloor Simons zijn basisplaats aan de jonge Ibrahim Afellay. Ook de komst van Orlando Engelaar verminderde zijn speelminuten.^[18][19] Aangezien PSV in financieel zwaar weer zat en hij een van de grootverdieners van de selectie was, besloot PSV Simons een transfervrije overgang naar 1. FC Nürnberg, een club die uitkomt in de Bundesliga te geven.^[20] Hij tekende in eerste instantie voor twee seizoen, met de afspraak dat Simons na die twee jaar, en het beëindigen van zijn carrière, zou terugkeren naar PSV in een technische functie.^[21]

1. FC Nürnberg (2010–2013)

Ook bij zijn nieuwe Duitse ploeg 1. FC Nürnberg leek Simons van groot belang, zowel met zijn leiderskwaliteiten en zijn groot loopvermogen. In twee seizoenen was Simons de speler die het meest speelde in de Bundesliga. Hij speelde er 102 officiële competitiewedstrijden na elkaar, zonder onderbreking door blessures of schorsingen. Dat is in de Bundesliga nog altijd een record. In het seizoen 2010/11 miste hij zelfs geen minuut.

Ook bij Nürnberg werd hij aanvoerder. Door zijn uitstekende resultaten kwam hij in 2012 in de belangstelling van zijn oude ploeg Club Brugge maar ook van Anderlecht. Hij drukte die speculaties de kop in door zijn contract dat in de zomer van 2013 afliep te verlengen tot 2014.^[22][23] Simons behaalde met zijn ploeg respectievelijk de 6e en 2 keer de 10de plaats in de Bundesliga.

Club Brugge (2013–2018)

Op 12 juni 2013 tekende Timmy Simons, na drie jaar gespeeld te hebben bij Nürnberg, een contract voor twee jaar met de optie om nadien in een technische functie bij Club te blijven. Simons is dan 37 jaar oud. Met hem erbij werden ook 2 landstitels binnen gehaald: 2015–2016 en 2017–2018.^[24][25]

Tijdens de eerste competitiewedstrijd van het seizoen 2013–2014 maakte Simons na acht jaar zijn comeback voor blauw-zwart. Simons kreeg al na 21 minuten een rode kaart na een overtreding op Charleroispeler Ederson. Op 15 mei 2016 stak hij als kapitein, net als precies dag op dag 11 jaar daarvoor, de veertiende landstitel voor Club Brugge in de lucht na een 4-0 overwinning tegen RSC Anderlecht.^[26]

Zijn eerste coach bij zijn terugkeer was de Spanjaard Juan Carlos Garrido, maar die werd in september 2013 op de keien gezet en opgevolgd door Michel Preud'homme. Preud'homme bracht de glorietijden van weleer weer naar Jan Breydel en Club Brugge won in twee seizoenen eerst de beker en dan de titel. Simons was als vanouds aanvoerder van het elftal, zoals in zijn laatste seizoen onder Trond Sollied.^[26]

Simons speelde doorgaans als verdedigende middenvelder in een 4–5–1 / 4–2–3–1 / 4–3–3 punt naar voren. In het kampioenenjaar 2015–2016 kreeg Simons hierbij Ruud Vormer of de Braziliaan Claudemir naast zich op het middenveld.^[26]

"Iedereen volgde Timmy, voor de jonge spelers een voorbeeld omdat hij altijd hard werkte en gedisciplineerd was. Daarom is het niet verrassend dat hij op zijn leeftijd, 39 jaar, nog altijd speelt."

— David Rozehnal, gewezen ploegmaat van Simons bij Club Brugge ^[27]

Simons speelde op 29 januari 2017 tegen KAA Gent zijn 1.000ste wedstrijd als profvoetballer. Club verloor die wedstrijd wel met 2-0. Hij was de eerste Belgische speler die de mijlpaal van 1.000 wedstrijden wist te bereiken.^[14]

Op 25 februari 2018 brak Timmy Simons het dan 93-jarige record van de oudste veldspeler ooit in de Belgische eerste klasse. Bij zijn invalbeurt tegen Standard Luik was hij 41 jaar, 2 maanden en 14 dagen oud. Hij verbrak het record van Charles Cambier (41 jaar en 7 dagen). Simons besefte dat pas achteraf. Simons, ludiek: “We waren volledig gefocust op de match. Het was niet moeilijk om plots te spelen. [Trainer Ivan] Leko riep me naar de bank. Brandon Mechele had een pijntje, maar die kon verder. Uiteindelijk viel ik toch nog in [voor Jordy Clasie ]. Denken jullie [journalisten] dat ik stilzit op training misschien? Ik blijf elke dag werken en probeer het record nog scherper te stellen. Ik ben er trots op.”^[28]

Opmerkelijk is dat Simons ondanks zijn hoge leeftijd in méér competitiewedstrijden aantrad dan in zijn eerste periode. Op 13 mei 2018, na het behalen van zijn zevende titel als speler, verkondigde Simons dat hij een einde maakte aan zijn actieve spelerscarrière. Er werd meegedeeld dat hij in de toekomst een functie kon opnemen in het kader van de club.^[29]

"Ik zie hem nu niet stoppen en de hele dag ergens in de zon koffie drinken. Timmy is gewoon een werker, dat zit in zijn natuur. Altijd meer en beter willen."

— Philippe Clement, gewezen ploegmaat van Simons bij Club Brugge ^[14]

Clubstatistieken

Seizoen	Club	Land	Competitie	Competitie		Beker		Supercup		Internationaal		Totaal
				Wed.	Dlp.	Wed.	Dlp.	Wed.	Dlp.	Wed.	Dlp.	Wed.	Dlp.
1994/95	KFC Diest		Tweede Klasse	3	0	0	0	—		—		3	0
1995/96				20	0	1	0	—		—		21	0
1996/97			Derde Klasse B	29	2	1	1	—		—		30	3
1997/98				30	0	4	0	—		—		34	0
1998/99	Lommel SK		Eerste klasse	32	1	2	0	—		4	0	38	1
1999/00				32	4	2	0	—		—		34	4
2000/01	Club Brugge			34	2	1	1	—		8	1	43	4
2001/02				34	3	6	0	—		8	1	48	4
2002/03				33	7	3	0	—		12	2	48	9
2003/04				33	4	7	0	1	0	12	0	53	4
2004/05				29	7	5	1	1	0	9	1	44	9
2005/06	PSV		Eredivisie	32	2	4	1	1	0	8	0	45	3
2006/07				34	5	3	3	1	0	10	1	48	9
2007/08				33	4	1	0	1	0	11	1	46	5
2008/09				34	3	1	0	1	0	6	1	42	4
2009/10				25	0	3	0	—		9	1	37	1
2010/11	FC Nürnberg		Bundesliga	34	2	4	3	—		—		38	5
2011/12				34	4	3	0	—		—		37	4
2012/13				34	5	1	0	—		—		35	5
2013/14	Club Brugge		Eerste klasse	38	7	2	0	—		2	0	42	7
2014/15				40	7	6	0	—		16	0	62	7
2015/16				34	2	6	0	1	0	8	0	49	2
2016/17				35	0	1	0	1	0	4	0	41	0
2017/18				8	0	0	0	—		1	0	9	0
Carrière totaal				724	71	65	9	8	0	128	8	922	88

Interlandcarrière

Op 28 februari 2001 wordt Simons een eerste keer Rode Duivel. België wint met 10-1 van San Marino, Simons komt wel niet van de bank. Dat doet hij evenmin voor de 2-2 in Schotland, een maand later. Maar als de Belgen eind april vriendschappelijk gaan spelen in Praag, bij Tsjechië, mag hij in de basis debuteren. Simons debuteerde net als Peter Van der Heyden. Het wordt 1-1 en Simons is op het middenveld de vervanger van Yves Vanderhaeghe. Bij de nationale ploeg was hij al gauw een vaste waarde en onder bondscoach René Vandereycken en werd hij aanvoerder. Hij maakte deel uit van de selectie voor het WK 2002 in Japan en Zuid-Korea, waar hij alle vijf de wedstrijden speelde. Onder bondscoach Aimé Anthuenis speelt Simons meestal als verdediger, terwijl hij bij Club Brugge vaker op het middenveld acteert.

Onder bondscoach Dick Advocaat werd hij opzijgeschoven. Als die aan het roer van de Duivels komt, laat hij Simons vallen. Van september 2009 tot september 2010 is hij niet één keer international. Advocaat belt hem wel om het te zeggen, maar dat telefoontje is zo kort en krachtig dat Simons te verbouwereerd is om uitleg te vragen. Vanaf 2001 t.e.m. 2011 verzamelde Simons 88 caps. Die leveren hem dan ook een plaats in de top 5 van de meeste interlands. In september 2010, hij is dan speler van Nürnberg, wordt hij onder kersvers bondscoach Georges Leekens terug opgeroepen. Ook onder het bewind van diens opvolger Marc Wilmots vinden we Simons terug in de selectie, al is dit wegens extra-sportieve redenen. Hij veroverde op 16 oktober 2012, als eerste Rode Duivel ooit, een 100e selectie.

Na zijn niet-selectie voor het wereldkampioenschap voetbal 2014, leek de interlandcarrière van Simons voorbij. Voorafgaand aan de eerste interland na dit WK (een vriendschappelijke wedstrijd tegen Australië) werd hij samen met Daniel Van Buyten in de bloemetjes gezet voor zijn verdiensten bij de nationale ploeg.^[30]. Op 13 november 2016 werd Simons, na het uitvallen van Kabasele, in extremis toegevoegd aan de selectie voor de interland tegen Estland. In die wedstrijd mocht hij zelfs nog zeven minuten invallen. Hierdoor werd hij met 39 jaar, 11 maanden en 2 dagen de oudste Rode Duivel ooit die aantrad in een officiële wedstrijd. Hiermee brak hij het record uit 1930 van doelman Jan De Bie.^[31] Simons verzamelde 94 caps in 114 selecties. Hierin trof hij zes maal raak. Simons was 36 keer aanvoerder van de nationale ploeg.

Interlands

Interlands van Timmy Simons
№	Datum	Wedstrijd	Uitslag	Soort wedstrijd	Doelpunten
Als speler van Club Brugge
1.	25 april 2001	Tsjechië - België	0 – 0	Vriendschappelijk	-
2.	2 juni 2001	België - Letland	3 – 1	Kwalificatie WK 2002	-
3.	15 augustus 2001	Finland - België	4 – 1	Vriendschappelijk	-
4.	05 september 2001	België – Schotland	2 – 0	Kwalificatie WK 2002	-
5.	10 november 2001	België – Tsjechië	1 – 0	Play-Offs WK Kwalificatie 2002	-
6.	14 november 2001	Tsjechië – België	0 – 1	Play-Offs WK Kwalificatie 2002	-
7.	13 februari 2002	België - Noorwegen	1 – 0	Vriendschappelijk	-
8.	27 maart 2002	Griekenland - België	3 – 2	Vriendschappelijk	-
9.	17 april 2002	België - Slowakije	1 – 1	Vriendschappelijk	-
10.	14 mei 2002	België - Algerije	0 – 0	Vriendschappelijk	-
11.	18 mei 2002	Frankrijk - België	1 – 2	Vriendschappelijk	-
12.	26 mei 2002	België - Costa Rica	1 – 0	Vriendschappelijk	-
13.	4 juni 2002	Japan - België	2 – 2	WK 2002	-
14.	10 juni 2002	Tunesië - België	1 – 1	WK 2002	-
15.	14 juni 2002	België - Rusland	3 – 2	WK 2002	-
16.	17 juni 2002	Brazilië - België	2 – 0	WK 2002	-
17.	21 augustus 2002	Polen - België	1 – 0	Vriendschappelijk	-
18.	7 september 2002	België - Bulgarije	0 – 2	Kwalificatie EK 2004	-
19.	12 oktober 2002	Andorra - België	0 – 1	Kwalificatie EK 2004	-
20.	16 oktober 2002	Estland - België	0 – 1	Kwalificatie EK 2004	-
21.	12 februari 2003	Algerije - België	1 – 3	Vriendschappelijk	-
22.	29 maart 2003	Kroatië - België	4 – 0	Kwalificatie EK 2004	-
23.	30 april 2003	België - Polen	3 – 1	Vriendschappelijk	-
24.	7 juni 2003	Bulgarije - België	2 – 2	Kwalificatie EK 2004	-
25.	11 juni 2003	België - Andorra	3 – 0	Kwalificatie EK 2004	-
26.	20 augustus 2003	België - Nederland	1 – 1	Vriendschappelijk	-
27.	10 september 2003	België - Kroatië	2 – 2	Kwalificatie EK 2004	-
28.	11 oktober 2003	België - Estland	2 – 2	Kwalificatie EK 2004	-
29.	18 februari 2004	België - Frankrijk	0 - 2	Vriendschappelijk	-
30.	28 april 2004	België - Turkije	2 - 3	Vriendschappelijk	-
31.	29 mei 2004	Nederland - België	0 - 1	Vriendschappelijk	-
32.	18 augustus 2004	Noorwegen - België	2 - 2	Vriendschappelijk	-
33.	04 september 2004	België - Litouwen	1 – 1	Kwalificatie WK 2006	-
34.	17 november 2004	België - Servië en Montenegro	0 – 2	Kwalificatie WK 2006	-
35.	5 februari 2005	Egypte - België	4 – 0	Vriendschappelijk	-
36.	4 juni 2005	België - Bosnië en Herzegovina	4 – 1	Kwalificatie WK 2006	-
37.	30 maart 2005	San Marino - België	1 – 2	WK Kwalificatie 2006	18' (pen.)
Als speler van PSV
38.	17 augustus 2005	België - Griekenland	2 – 0	Vriendschappelijk	-
39.	03 september 2005	Bosnië en Herzegovina - België	1 – 0	Kwalificatie EK 2008	-
40.	7 september 2005	België - San Marino	8 – 0	Kwalificatie EK 2008	34' (pen.)
41.	8 oktober 2005	België - Spanje	0 – 2	Kwalificatie EK 2008	-
42.	12 oktober 2005	Litouwen - België	1 – 1	Kwalificatie EK 2008	-
43.	1 maart 2006	Luxemburg – België	0 – 2	Vriendschappelijk	-
44.	11 mei 2006	België – Saoedi-Arabië	2 – 1	Vriendschappelijk	-
45.	20 mei 2006	Slowakije – België	1 – 1	Vriendschappelijk	-
46.	24 mei 2006	België - Turkije	3 – 3	Vriendschappelijk	-
47.	16 augustus 2006	België - Kazachstan	0 – 0	Kwalificatie EK 2008	-
48.	6 september 2006	Armenië - België	0 – 1	Kwalificatie EK 2008	-
49.	7 oktober 2006	Servië - België	1 – 0	Kwalificatie EK 2008	-
50.	11 oktober 2006	België - Azerbeidzjan	3 – 0	Kwalificatie EK 2008	24'
51.	15 november 2006	België - Polen	0 – 1	Kwalificatie EK 2008	-
52.	7 februari 2007	België - Tsjechië	0 – 2	Vriendschappelijk	-
53.	2 juni 2007	België – Portugal	1 – 2	Kwalificatie EK 2008	-
54.	6 juni 2007	Finland – België	2 – 0	Kwalificatie EK 2008	-
55.	22 augustus 2007	België – Servië	3 – 2	Kwalificatie EK 2008	-
56.	12 september 2007	Kazachstan – België	2 – 2	Kwalificatie EK 2008	-
57.	13 oktober 2007	België - Finland	0 – 0	Kwalificatie EK 2008	-
58.	17 oktober 2007	België - Armenië	3 – 0	Kwalificatie EK 2008	-
59.	26 maart 2008	België - Marokko	1 – 4	Vriendschappelijk	-
60.	30 mei 2008	Italië - België	3 – 1	Vriendschappelijk	-
61.	20 augustus 2008	Duitsland - België	2 – 0	Vriendschappelijk	-
62.	6 september 2008	België - Estland	3 – 2	Kwalificatie WK 2010	-
63.	10 september 2008	Turkije – België	1 – 1	Kwalificatie WK 2010	-
64.	11 oktober 2008	België – Armenië	2 – 0	Kwalificatie WK 2010	-
65.	15 oktober 2008	België - Spanje	1 – 2	Kwalificatie WK 2010	-
66.	19 november 2008	Luxemburg - België	1 – 2	Kwalificatie WK 2010	-
67.	11 februari 2009	België - Slovenië	1 – 1	Kwalificatie WK 2010	-
68.	28 maart 2009	België – Bosnië en Herzegovina	2 – 4	WK Kwalificatie 2010	-
69.	1 april 2009	Bosnië en Herzegovina – België	2 – 1	WK Kwalificatie 2010	-
70.	29 mei 2009	Chili – België	1 – 1	Kirin Cup 2009	-
71.	31 mei 2009	Japan – België	4 – 0	Kirin Cup 2009	-
72.	12 augustus 2009	Tsjechië - België	3 – 1	Vriendschappelijk	-
73.	5 september 2009	Spanje - België	5 – 0	Kwalificatie WK 2010	-
74.	9 september 2009	Armenië - België	2 – 1	Kwalificatie WK 2010	-
Als speler van 1. FC Nürnberg
75.	3 september 2010	België - Duitsland	0 – 1	Kwalificatie EK 2012	-
76.	7 september 2010	Turkije - België	3 – 2	Kwalificatie EK 2012	-
77.	8 oktober 2010	Kazachstan - België	0 – 2	Kwalificatie EK 2012	-
78.	12 oktober 2010	België – Oostenrijk	4 – 4	kwalificatie EK 2012	-
79.	17 november 2010	Rusland - België	0 – 2	Vriendschappelijk	-
80.	9 februari 2011	België - Finland	1 – 1	Vriendschappelijk	-
81.	25 maart 2011	Oostenrijk - België	0 – 2	Kwalificatie EK 2012	-
82.	29 maart 2011	België - Azerbeidzjan	4 – 1	Kwalificatie EK 2012	32'
83.	3 juni 2011	België – Turkije	1 – 1	kwalificatie EK 2012	-
84.	10 augustus 2011	Slowakije - België	0 – 0	Vriendschappelijk	-
85.	2 september 2011	Azerbeidzjan – België	1 – 1	kwalificatie EK 2012	55'
86.	6 september 2011	België – Verenigde Staten	1 – 0	Vriendschappelijk	-
87.	7 oktober 2011	België - Kazachstan	4 – 1	Kwalificatie EK 2012	40'
88.	11 oktober 2011	Duitsland - België	2 – 1	Kwalificatie EK 2012	-
89.	15 november 2011	Frankrijk - België	0 – 0	Vriendschappelijk	-
90.	25 mei 2012	België – Montenegro	2 – 2	Vriendschappelijk	-
91.	2 juni 2012	Engeland – België	1 – 0	Vriendschappelijk	-
92.	6 februari 2013	België - Slowakije	2 – 1	Vriendschappelijk	-
93.	29 mei 2013	Verenigde Staten – België	2 – 4	Vriendschappelijk	-
Als speler van Club Brugge
94.	13 november 2016	België – Estland	8 – 1	Kwalificatie WK 2018	-
Totaal					6

Bijgewerkt t/m 7 december 2020^[32]

Trainerscarrière

Club Brugge

Op 31 mei 2018 werd Simons aangesteld door Club Brugge als assistent van hoofdtrainer Ivan Leko voor het seizoen 2018-19.^[33] In juni 2019, na de terugkeer van Philippe Clement naar de club als hoofdcoach, ging Simons de U16 van Club Brugge trainen.^[34]

Zulte Waregem

In juni 2020 vertrok Simons naar Zulte Waregem om er assistent te worden van hoofdtrainer Francky Dury.^[35] Dury werd half december 2021 ontslagen waarop Simons en Davy De fauw als duo hoofdtrainers werden voor de rest van het seizoen 2021-22.^[36] Op 17 mei 2022, werd Mbaye Leye aangesteld als nieuwe hoofdcoach. De West-Vlaamse ploeg probeerde te onderhandelen met Simons om hem een nieuwe functie aan te bieden binnen de ploeg, maar deze liepen af zonder overeenkomst.^[37]

FCV Dender EH

Op maandag 13 februari 2023 startte hij als trainer bij FCV Dender EH, dat na afloop van de reguliere competitie in Eerste klasse B een einde had gemaakt aan de samenwerking met trainer Regi Van Acker.^[38] Hij moet de ploeg door de play-downs van de competitie loodsen en ervoor zorgen dat ze niet degraderen. Dender was onder Van Acker tiende geëindigd in de reguliere competitie, met vijf punten meer dan hekkensluiter Excelsior Virton.^[38] Op de eerste speeldag van de play-downs won Dender onder leiding van Simons met 2-1 van Virton, waardoor de kloof tussen beide clubs aandikte tot acht punten.^[39][40] Uiteindelijk degradeerde de club niet. Een jaar later in mei 2024 dwong Dender onder leiding van Simons promotie af naar Eerste Klasse A.

In maart 2023 haalde hij zijn UEFA Pro License-trainersdiploma.^[41]

KVC Westerlo

In mei 2024 tekende Simons een tweejarig contract als hoofdtrainer bij KVC Westerlo in de Belgische hoogste voetbalklasse.

Trivia

• Tussen 2002 en 2008 werd Simons vijfmaal kampioen in zes seizoenen, tweemaal met Brugge (in 2003 en 2005) en driemaal met PSV (in 2006, 2007 en 2008). Aangezien Simons met Club Brugge in 2002 en 2004 de Beker van België won, won Simons tussen 2002 en 2008 elk jaar een prijs.
• Officieus miste Simons zijn eerste strafschop niet tegen Anderlecht (april 2004), maar wel tegen Sjachtar Donetsk (augustus 2002). Simons miste toen, aanvankelijk, een strafschop in de slotfase van deze heenwedstrijd van Brugge in de laatste Champions League-voorronde. Het overkwam Simons bij een 1–0 achterstand en dus op een cruciaal ogenblik voor Club Brugge. Echter omdat Sjachtar-doelman Kowalewski te vroeg van zijn doellijn af kwam stond scheidsrechter Herbert Fandel Simons toe om de strafschop opnieuw te nemen. Bij zijn tweede poging zette Simons de strafschop om.
• Simons was, met het oog op het nakende einde van zijn voetballersloopbaan, mede-eigenaar geworden van het wielerteam Vastgoedservice-Golden Palace Cycling Team en investeerde in een woonpark voor senioren in Neurenberg.^[42]
• Simons werd op 25 februari 2018 de oudste veldspeler ooit in de Belgische eerste klasse. Bij zijn invalbeurt tegen Standard Luik was hij 41 jaar, 2 maanden en 14 dagen oud, waardoor hij het 93 jaar oude record van Charles Cambier (41 jaar en 7 dagen) verbrak.^[43]
• Een personage uit de Britse Channel 4-soap Hollyoaks kreeg de naam Timmy Simons. Het personage was te zien in 2021.^[44]
• In 2023 werd Simons onthuld als “Groot Licht” in het VTM-programma The Masked Singer.^[45]

Erelijst

Competitie
	Aantal	Jaren
Club Brugge
Landskampioen België	4x	2002/03, 2004/05, 2015/16, 2017/18
Beker van België	3x	2001/02, 2003/04, 2014/15
Belgische Supercup	4x	2002, 2003, 2004, 2016
PSV
Landskampioen Nederland	3x	2005/06, 2006/07, 2007/08
Johan Cruijff Schaal	1x	2008

Zie ook

Commons heeft mediabestanden in de categorie Timmy Simons.

• Lijst van spelers van Club Brugge
• Lijst van spelers van PSV
• Lijst van Belgische doelpuntenmakers in de UEFA Champions League